Ο Τρύγος του Σαμιακού Οίνου τα παλαιότερα χρόνια – Η καθημερινή ζωή

SW_ROU~3
Ο τρύγος στη Σάμο είχε το δικό του κοινωνικό κώδικα συνεργασίας και ήταν πάντα ένα μοίρασμα, ένα «συμπόσιο» ομαδικότητας. Ο τρύγος ήταν «οικογενειακή υπόθεση» για κάθε αμπελουργό και συμμετείχαν σε αυτόν όλα τα μέλη της οικογένειας, ακόμη και τα μικρά παιδιά που κουβαλούσαν νερό στους εργάτες για να ξεδιψούν. Οι μνήμες από τις προηγούμενες δεκαετίες αναφέρουν πως όλοι οι τρυγητές στο πρώτο διάλειμμα της μέρας, (κατά τις 10:30 το πρωί) συνήθως κάτω από ένα μεγάλο δένδρο, τρώγανε το «καφαλτί».
Πάνω στον ξύλινο «σοφρά» (ξύλινο τραπέζι), σε μια τεράστια πήλινη γαβάθα η νοικοκυρά είχε φτιάξει τοματοσαλάτα με πατάτες βραστές, μπόλικο λάδι, κρεμμύδια, πιπεριές, παστά ψάρια κι ένα μεγάλο καρβέλι ζυμωτό ψωμί, που κοβόταν με τα χέρια. Σταυροπόδι κάθονταν οι εργάτες, ξεσκούφωτοι και «μπαϊλντισμένοι» (κατακουρασμένοι) από το μούστο και τον ιδρώτα, ζητούσαν το σταμνί με το κρύο νερό που είχε ως πώμα, ένα κουκουνάρι.
Το μεσημεριανό, το μοιράζονταν λίγες ώρες αργότερα καθώς ο τρύγος διαρκούσε ως αργά το απόγευμα. Αυτό που κυριαρχούσε πάντως ήταν τα γέλια, τα αλληλοπειράγματα, τα τραγούδια. Το βράδυ πονούσαν χέρια, πόδια, μέση. Όταν κόβονταν τα δάχτυλα με το «κατσούνι» έβαζαν μια ρόγα σταφύλι πάνω στο κόψιμο κι αν δεν σταματούσε το αίμα, τότε έβαζαν «κονιζό» (αιμοστατικό φυτό).
Οι αποστάσεις ανάμεσα στο χωριό και τα αμπελάκια ήταν μακρινές και το να τις διασχίσει κανείς με τα πόδια, ήταν μέγας άθλος. Όμως ο κόσμος μαθημένος στις δυσκολίες δε βαρυγκομούσε αλλά τις αντιμετώπιζε με το χαμόγελο. Έβλεπες γυναίκες μεγάλες με παιδιά να δουλεύουν καρτερικά όλη τη μέρα και το βράδυ φορτωμένες με το καλαθάκι τους γεμάτο διαλεγμένα σταφύλια για το σπίτι, να περπατάνε κουρασμένες στα δύσβατα μονοπάτια των ορεινών χωριών της Σάμου. Όμως και το επόμενο πρωί, με το πρώτο φως, ήταν και πάλι στον τρύγο…
Gallery

Pin It on Pinterest

Κοινοποίηση!